Een mooi verhaal van een bijzonder man Hans.
Een nieuwe klant in mijn schoonheidssalon. Daar wandelde een goed uitziende man, keurig in pak de salon binnen. Hij kwam via de dagbesteding van het verpleeghuis binnen en vroeg aan mij of hij een rugmassage en schoonheidsbehandeling kon krijgen. Ik dacht nog, oh heerlijk deze man Hans weet precies wat hij wil.
Tijdens de rugmassage voelde ik dat Hans zich goed kon ontspannen en even later tijdens de schoonheidsbehandeling vertelde hij honderduit over zijn grote liefde voor het prachtige land Sri Lanka. Zijn favorieten vakantieland waar hij regelmatig kwam samen met zijn partner en familie. Hij vertelde dat hij daar projecten en scholen bezocht, van de mooie natuur genoot en zich regelmatig liet masseren. Dus hij was een echte levensgenieter en dat deed hij goed, want als je eenmaal de dagbesteding van een verpleeghuis gaat bezoeken is er meestal geen weg meer terug. Hans bezocht met regelmaat de schoonheidssalon waardoor wij een goede band opbouwden en ik ontdekte dat Hans vol met humor en grappen zat. Regelmatig zei ik tegen hem: “Hans, je bent een echte clown en je kan zo in een toneelstukje spelen”. Maar de keerzijde van Hans was het gevecht tegen Alzheimer, een snik, een traan en een vloek dus een echte Pierrot. Hans kreeg hierbij Afasie wat hem nog woester maakte.
Maar tijdens de schoonheidsbehandelingen communiceerden wij samen doordat hij drie woorden zei en ik er complete zinnen van maakte. Maar dan gierden wij het samen uit van het lachen en dat waren de mooiste momenten. Op een dag kwam hij de salon binnen, zo woest, zo boos, zo extreem kwaad en hij vertelde dat hij opgenomen zou worden in het verpleeghuis. Zijn lieve nicht Carla en haar man hadden dat voor hem geregeld vertelde hij, maar daar was hij het totaal niet mee eens. Dus bleef het nog bij het oude, thuis wonen met heel veel hulp. Toch zag je dat Hans daar eigenlijk ook niet gelukkiger van werd en een paar maanden later had Hans toch besloten om voorgoed in het verpleeghuis te komen wonen. Maar dat was een grote stap voor Hans, alles was nieuw en anders, bed, kamer, huisgenoten, verzorgend personeel en daar werd hij erg onzeker van.
Maar als ik hem kwam bezoeken of ophalen voor een schoonheidsbehandeling, riep ik: “Hans”, en dan keek hij naar mij met een grote glimlach en herkende hij mijn stem. Ik zag zijn ogen stralen als ik tegen hem zei: “Je krijgt een schoonheidsbehandeling.” En daar genoot hij heerlijk van, de aandacht, verzorging en de gesprekken die wij samen in het verleden voerden vertelde ik nu aan hem, waar hij dan weer innig van genoot. Ondanks dat hij niet meer kon praten, alleen een beetje brabbelen bleef hij gelukkig zijn mimiek en pretogen behouden, een echter Pierrot. Maar helaas had Hans de strijd tegen de Alzheimer verloren en overleed.
Omdat Hans zo een speciale persoonlijkheid had, heeft hij mij geraakt. Dit gevoel zette ik om in kunst en schreef er een mooi gedicht bij. Ik noemde mijn kunstwerk “Mijn Pierrot”.
Met de familie had ik goede contacten en hun wilde graag het kunstwerk en gedicht verweven in zijn uitvaart dat vond ik een grote eer.